Bij het naar buiten lopen staat er een 'Native American' voor de deur van onze yurt en bedelt om geld. Ik wimpel het af en een kwartiertje later vertrekken we. Dan zie ik dezelfde Navajo bij het tankstation staan. Ik besluit hem geen geld te geven en vraag aan de pompbediende of zij weet wie de bedelende man is. Hij blijkt het gebedelde geld te besteden aan bier en ik besluit bij het pompstation een sandwich en water voor hem te kopen. Hij is me erg dankbaar, maar ik stap met een dubbel gevoel in de auto...
We rijden naar Monument Valley Tribal Park. De weg er naar toe is zo ontzettend mooi, ongelooflijk.
In het Tribal Park van de Navajo's is het weer prachtig en we proberen onze reis van 1996 hier weer te plaatsen. Het is moeilijk; er is wel het e.e.a. veranderd. Echter, de rotsformaties blijven adembenemend! We besluiten door de hoge temperaturen (door de 30 graden) én het feit dat het midden op de dag is, niet de wandeltocht van 5 km om één van de rotsformaties te maken.
We verlaten Utah en komen Arizona binnen. Binnen enkele meters is het een uur vroeger; Arizona ligt in een andere tijdzone. We rijden door Kayenta alwaar we een broodje eten en rijden door richting Page. Het is weer honderden kilometers door rode rotsformaties afgewisseld met witte lijnen. Wat een genot om dit te mogen aanschouwen. Wanneer je Amerika nooit bezocht hebt, heb je geen idee van de ruimte en de leegte; foto's en films kunnen het niet weergeven. Wel menen we te bemerken dat er veel Fransen zijn; het rijgedrag van de huurauto's is in deze omgeving beduidend minder sociaal dan in de omgevingen met alleen Amerikaanse bestuurders. Het zal wel onze perceptie zijn die voor discussie vatbaar is...
We komen in Page en rijden meteen naar ons Super8 motel; checken in en rijden even het centrum in om te kijken of de tour die we morgen gaan doen richting Antelope Canyon, in orde is. Het blijkt in orde en we rijden verder richting de Glenn Canyon Stuwdam en bezoeken het Visitor Center. Zelden zo'n mooi Center gezien. Het heeft aan de achterkant ronde ramen met zicht op de Glenn Canyon stuwdam. We kijken in de diepte en naar de brug en zijn onder de indruk van dit technische hoogstandje.
We rijden verder en na 1 km krijgen we te maken met de monsoon; door verandering van windrichtingen kunnen ineens hevige weersveranderingen plaatsvinden. Het begint keihard te regenen en te bliksemen. We gaan even iets te eten en krijgen niet echt wat van de hevige regenval mee totdat we weer buitenkomen en we schrikken van een hevige onweersknal en er op de parkeerplaats een stroom water loopt die ons scheidt van de auto.
Als we richting het hotel rijden zien we een opstopping en even verderop een wegafzetting. De hevige regenval heeft gezorgd voor een zgn. wash en deze heeft een enorme hoeveelheid rode klei meegenomen naar het laagste gedeelte. De straat ligt onder de rode modder en bij het tankstation aan de overkant staat een pickup truck tot de assen in de modder. Een bizarre aanblik...
Het geheel trekt nogal wat toeschouwers en toch wel lichtelijk ontdaan gaan we weer terug naar het hotel. Ik ga dit verhaaltje tikken en Monique gaat haar schuldgevoel van 2 weken Amerikaans voedsel dempen in de fitnessruimte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten